در تفسیر عیاشی از ابی جعفر روایت شده که گفت:نزد امام صادق(ع) بودم،مردی خدمت آن حضرت رسید و عرض کرد:من همسایگانی دارم که کنیزان خواننده‌ای دارند.می‌خوانند و می‌نوازند و من گاهی که برای قضاء حاجت (به دستشویی) می‌روم، نشست خود را طولانی‌تر می‌کنم؛تا نغمه‌های آنها را بشنوم،در حالی که برای چنین منظوری نرفته ام.
امام صادق(ع) فرمود:مگر،گفتار خداوند را نشنیده‌ای که می‌فرماید:«انّ السّمع و البصر و الفؤاد کلّ اولئک‌کان عنه مسئولا؛همانا گوش و چشم و دل همه مسئولند».(سوره‌ی اسراء، آیه‌ی ۳۶)
او عرض کرد:گویا من،هرگز،این آیه را از هیچ کس،نه عرب و نه عجم،نشنیده بودم و اکنون این کار را ترک می‌گویم و به درگاه خدا توبه می‌کنم.
امام به او دستور داد:برخیز و غسل توبه کن و به مقداری که می‌توانی،نماز بگذار!؛ چرا که عمل بسیار ناپسندی انجام می‌دادی که اگر در آن حال می‌مردی، مسئولیت تو بزرگ بود… کارهای زشت را،برای اهلش بگذار؛چرا که هر چیز اهلی دارد.